طبق ماده‌ی ۴۱ قانون مجازات اسلامی در برخی از جرایم در صورتی که مجازات تعیین شده برای یک جرم، حبس تعزیری بوده و میزان آن ۱۵ سال یا کمتر از ۱۵ سال باشد، قاضی می‌تواند پس از صدور حکم و در صورت وجود شرایطی که قانونگذار تعیین کرده است، اجرای تمام حبس یا قسمتی از آن را برای مدت یک تا پنج سال معلق نماید. پس از تعلیق اجرای حبس تعزیری، فرد مجرم به جای زندانی شدن، آزاد میشود و اگر در مدت تعلیق اجرای حبس مرتکب جرم دیگری نشود، این محکومیت از پیشینه‌ی کیفری فرد پاک میشود. در این حالت به این نوع حبس تعزیری، «حبس تعلیقی» گفته میشود.
هر انسانی این حق را دارد که با حقوق خود اشنا ی داشته باشد.
بایگانی
- فروردين ۱۴۰۰ (۱)
- آبان ۱۳۹۹ (۳)
- شهریور ۱۳۹۹ (۳)
- ارديبهشت ۱۳۹۹ (۱)
- فروردين ۱۳۹۹ (۳)
- اسفند ۱۳۹۸ (۳)
- بهمن ۱۳۹۸ (۱۱)
- آذر ۱۳۹۸ (۲)
- آبان ۱۳۹۸ (۴)
- مهر ۱۳۹۸ (۴)
- شهریور ۱۳۹۸ (۱)
- مرداد ۱۳۹۸ (۲)
- خرداد ۱۳۹۸ (۶)
- تیر ۱۳۹۷ (۱)
- مهر ۱۳۹۶ (۱)
- شهریور ۱۳۹۶ (۲)
- مرداد ۱۳۹۶ (۱۴)
- تیر ۱۳۹۶ (۴)
آخرین مطالب
- ۹۹/۰۸/۲۲ماده11 مسئولیت مدنی
- ۹۹/۰۸/۱۸انحصار ورثه و ماده 360 امر حسبی
- ۹۹/۰۸/۱۷معاینه محل و قوانین ان
- ۹۹/۰۶/۲۵عقد مزارعه
- ۹۹/۰۶/۲۵عقد لازم و عقد جایز
- ۹۹/۰۶/۲۵عقد مضاربه
- ۹۹/۰۲/۲۰حیازت مباحات - تحجیر
- ۹۹/۰۱/۳۰مالکیت در قانون اساسی
- ۹۹/۰۱/۳۰تفاوت تفکیک و افراز در اراضی مشاع
پربیننده ترین مطالب
- ۹۸/۰۸/۰۸اراضی مستحدثه چیست
- ۹۸/۰۸/۰۸پلاک ثبتی اصلی و فرعی به چه معناست
- ۹۹/۰۲/۲۰حیازت مباحات - تحجیر
- ۹۶/۰۶/۱۲خیارات و انواع آن
- ۹۶/۰۶/۱۳تفاوت قصاص نفس با عدام
- ۹۶/۰۵/۰۸مواردی عسروحرج تلقی میشود
- ۹۶/۰۴/۰۷اقسام قرار دادگاه
- ۹۸/۱۲/۲۶ماده ۴۷۱ قانون آیین دادرسی کیفری
پیوندهای روزانه
طبق ماده‌ی ۴۰ قانون مجازات اسلامی در صورتی که حبس، تعزیری بوده و میزان آن دو سال یا کمتر از دو سال باشد با وجود برخی شرایط، قاضی می‌تواند برای مدت ۶ ماه تا ۲ سال صدور حکم را به تعویق بیندازد و در این مدت، به جای زندانی کردن فرد برای وی اموری همچون انجام فعالیت‌های حرفه‌ای خاص تعیین کند و پس از سپری شدن مدت مقرر و براساس پای‌بندی فرد مجرم به دستورات دادگاه، برای فرد حکم صادر کند که در این صورت اگر فرد به تمامی‌ِ دستورات دادگاه در این مدت عمل کرده باشد، امکان این را دارد که از همه‌ی مجازات حبس به طور کلی معاف شود. در این حالت حبس این فرد حبس تعزیری است و با توجه به اینکه صدور حکم حبس وی به تعویق افتاده است، به این نوع از حبس تعزیری، «حبس تعویقی» گفته میشود.
تعزیر به مجازات‌هایی از قبیل حبس، جزای نقدی و شلاق گفته میشود که میزان و نوع آن در شرع مشخص نشده است بلکه حاکم (یعنی قانونگذار) حسب مورد نوع و میزان آن را تعیین می‌کند. یک نکته مهم در خصوص این نوع مجازات آن است که میزان مجازات تعزیری نمی‌تواند از مجازات‌های حدی بیشتر باشد.
حبس تعزیری یکی از مجازات‌های تعزیری است که میزان آن در شرع مشخص نشده است و تعیین میزان آن با قانونگذار است اما در هر صورت، میزان آن نباید از مجازات‌های حدی بیشتر باشد. در میان مجازات‌های حدی فقط یک نوع حبس وجود دارد که عبارت است از حبس ابد. برای نمونه یکی از مجازات‌های جرم محاربه، حبس ابد است؛ یعنی افرادی که با در دست گرفتن سلاح و با قصد ایجاد ترس و وحشت در میان مردم امنیت جامعه را برهم می‌ریزند، مرتکب جرم محاربه شده‌اند و طبق قانون، قاضی می‌تواند آنها را به حبس ابد محکوم کند. بر این اساس میزان حبس تعزیری باید کمتر از حبس ابد باشد و حبس ابد نمی‌تواند به عنوان حبس تعزیری درنظر گرفته شود. برای مثال طبق ماده‌ی ۷۱۴ بخش تعزیرات قانون مجازات اسلامی، هرگاه راننده در اثر بی‌احتیاطی موجب قتل غیرعمدیِ فرد دیگری شود، به شش ماه تا سه سال حبس محکوم میشود. در این مورد که حبس از انواع حبس‌های تعزیری است، قاضی می‌تواند فرد را یا به شش ماه حبس، یا سه سال حبس یا برای مدتی میان این دو مثلا دو سال محکوم کند اما نمی‌تواند او را به بیش از سه سال یا کمتر از شش ماه حبس محکوم کند.
جلسه اول دادرسی، جلسه‌ای است که اصحاب دعوی با لحاظ مهیا بودن موجبات قانونی رسیدگی به دعوا، برای اولین بار استدلال خود را در قالب ادعا و دفاع در معرض دید قضاوت دادرس قرار می‌دهند. اولین جلسه دادرسی برای اصحاب دعوا دارای مزایایی است که سایر جلسات فاقد این ویژگی است. قانونگذار در این جلسه، برای طرفین دعوی حقوق و تکالیفی را مقرر نموده است که عدم اعمال این حقوق، سبب از دست دادن آنها و عدم اجرای تکالیف مقرر، گاهی سبب ابطال دادخواست و گاهی سبب خروج یک دلیل از عداد دلایل خواهان یا خوانده میشود. از جمله احکام ویژه جلسه اول برای خواهان افزایش خواسته و تغییر آن، تعرض به اصالت اسناد و ارائه اصول اسناد و غیره است. اعتراض به بهای خواسته، طرح ایرادات، طرح دعوای متقابل و غیره از جمله احکام ویژه جلسه اول برای خوانده است. در برخی از مواد قانون آیین دادرسی مدنی، قانونگذار از عبارات مبهمی برای تعیین مهلت اعمال این حقوق و تکالیف استفاده نموده است. از جمله این عبارات، عبارت «تا اولین جلسه دادرسی» است که در برخی مواد قانونی بکار رفته است.
بین طلاق خلع با طلاق ناشی از عسروحرج تفاوت وجود دارد. در طلاق خلع، زن به واسطه‌ی کراهتی که از شوهر دارد در مقابل مالی که به وی می‌دهد طلاق می‌گیرد، صدور حکم و اجرای صیغه‌ی طلاق خلع بدون رضایت مرد و صرفا به تقاضای زن، فاقد وجاهت شرعی و قانونی است؛ زیرا مرد باید بذل و بخشش زن را بپذیرد و حاضر باشد در قبال آن بخشش زن خود را طلاق بدهد و چنانچه مرد قبل از اجرای صیغه‌ی طلاق با رد آنچه که بذل شده از طلاق همسر خود منصرف شود نمی‌توان زن را مطلقه نمود و نیز اگر زن در مدت عده به آنچه بذل نموده رجوع کند طلاق خلع تبدیل به طلاق رجعی میشود و مرد نیز می‌تواند و حق دارد که به زن رجوع کند، ولی طلاقی که به علت عسروحرج زن باشد باعث صدور حکمِ اجبارِ مرد به طلاق میشود بدون آنکه به بخشش مالی از طرف زن نیاز باشد. بنابراین نیازی به بذل مال از ناحیه‌ی زن نیست که موضوع پذیرش یا عدم پذیرش آن توسط مرد پیش بیاید، در این حالت چنانچه مرد حاضر به طلاق نشود دادگاه می‌تواند او را اجبار به طلاق نماید و در صورتی که اجبار ممکن نباشد، زن به اذن قاضی و با حکم دادگاه طلاق داده میشود. طلاق به علت عسر و حرج زن، بائن است و به هیچ وجه برای مرد حق رجوع نیست.
به بیان ساده‌تر در طلاق خلع اگر زن به بخشش خود رجوع نماید طلاق بائن تبدیل به طلاق رجعی میشود و برای مرد حق رجوع در مدت عده حاصل میشود اما طلاق به واسطه‌ی عسروحرج زن قطعی و لازم‌الاجراست و مرد به هیچ وجه حق رجوع ندارد.
. ترک زندگی خانوادگی توسط زوج حداقل به مدت ۶ ماه متوالی (یعنی مرد پشت سر هم به مدت ۶ ماه حضور نداشته باشد) یا ۹ ماه متناوب در مدت یک سال بدون عذر موجه (یعنی مرد ۹ ماه از ۱۲ ماه سال حضور نداشته باشد)؛
۲. اعتیاد زوج به یکی از انواع مواد مخدر یا ابتلای وی به مشروبات الکلی که به اساس زندگی خانوادگی خلل وارد آورد؛
۳. محکومیت قطعی زوج به حبس پنج سال یا بیشتر؛
۴. ضرب‌وشتم یا هرگونه سوءرفتار مستمر زوج که عرفا با توجه به وضعیت زوجه قابل تحمل نباشد؛
۵. ابتلای زوج به بیماری‌های صعب‌العلاج روانی یا هرعارضه‌ی صعب‌العلاج دیگری که زندگی مشترک را مختل کند. (مراد از بیماری صعب‌العلاج آن دسته از بیماری‌هاست که به آسانی درمان نشوند و معالجه‌ی دشواری داشته باشند.)
لازم به توضیح است که موارد ذکر شده در این ماده تمثیلی است و اگر زن به دلایلی غیر از موارد بیان شده در قانون در عسروحرج و سختی باشد می‌تواند با اثبات آن در محضر دادگاه درخواست طلاق کند.
مراد از حق رجوع در طلاق رجعی آن است که مرد می‌تواند در مدت عده بدون آنکه نیاز به عقد مجدد باشد با هر لفظ یا عملی به همسر خود بفهماند که او را مجددا به همسری خود پذیرفته است مشروط بر آنکه قصد رجوع داشته باشد. در واقع قانونگذار ایران قصد رجوع را شرط اساسی در برقراری مجدد رابطه‌ی زناشویی قرارداده تا امکان سوءِاستفاده از زن مطلقه را از بین ببرد. و منظور از قصد رجوع آن است که مرد اراده‌ی واقعی مبنی بر از سرگیری رابطه‌ی زناشویی و تشکیل مجدد خانواده‌ی خود را داشته باشد و بخواهد مجددا با همسر مطلقه‌ی خود زندگی کند. بنابراین اگر مرد قصد رجوع نداشته حتی اگر عملی انجام بدهد که نشان از رجوع باشد (مثل لمس کردن دست همسر خود یا بغل کردن وی) قانونا و بنابر نظر اکثر فقها رجوع واقع نشده است. علت اینکه در مدت عده‌ی طلاق رجعی، رجوع نیازمند عقد جدید نیست آن است که زن مطلقه‌ی رجعیه [در طلاق رجعی به زن مطلقه، مطلقه‌ی رجعیه گفته میشود] در در حکم زوجه است و تمام آثار زوجیت برپاست تا آنجا که قانون مدنی بیان کرده در عده‌ی طلاق رجعی زن حق نفقه دارد و مرد مکلف است نفقه‌ی زن خود را پرداخت کند و چنانچه از پرداخت نفقه امتناع کند زن قانونا می‌تواند از او شکایت کند. (ترک انفاق جرم تلقی میشود و ۶ ماه تا دو سال حبس تعزیری دارد.)
مرد می‌تواند به دو طریق به زن خود رجوع کند:
- حرفی بزند و با همسر خود مصالحه کند مثل گفتن جمله‌ی دوستت دارم.
- فعلی انجام بدهد که نشان از بازگشت به زندگی باشد، مثل آنکه دست همسر خود را بگیرد یا روسری او را از سر درآورد.
عده‌ی طلاق رجعی (۳ طهر) مهلتی را در اختیار طرفین قرار می‌دهد که به زندگی خود و فرزندان‌شان بیندیشند و از وقوع اتفاق‌های ناگوار در آینده جلوگیری کنند؛ به همین دلیل است که قانونگذار به شوهر اجازه داده که در صورت پشیمانی از قطع رابطه‌ی زناشویی به همسر خود رجوع کند و اثر طلاق را از بین ببرد. قرآن کریم در آیه‌ی ۲۲۸ سوره بقره فلسفه‌ی عده را فراهم کردن امکان بازگشت شوهر به زن در طلاق رجعی بیان کرده است. در عده‌ی طلاق رجعی تمام آثار زوجیت برپاست و طرفین همچنان با یکدیگر محرم هستند و در صورتی که زن در هنگام عده با مردی ازدواج کند ازدواج آنان باطل است و در صورت عالم بودن از حکم عده، ازدواج و رابطه‌ی آنها با یکدیگر برای همیشه حرام میشود. در این مدت شوهر باید به زن نفقه بدهد، و در صورت مرگ یکی، دیگری از او ارث می‌برد.
عده عبارت است از مدتی که تا پایان یافتن آن، زنی که عقد نکاح او منحل شده است، نمی‌تواند شوهر دیگری اختیار کند. به بیان ساده عده مدتی است که در آن زنی که از همسرش جدا شده برای اطمینان از نداشتن فرزندی از همسر خود (پاک بودن رحم خود) و احترام به رابطه‌ی زناشویی سابق، حق ازدواج مجدد را از دست می‌دهد. این مدت با توجه به نوع پایان ازدواج (مرگ شوهر، فسخ نکاح یا طلاق)، نوع ازدواج (دائم یا موقت) و بارداری یا عدم بارداری زن متفاوت است که مختصرا به آنها اشاره می‌کنیم.
- عده‌ی طلاق در عقد دائم ۳ طهر است. طهر در لغت به معنای پاکی است و به روزهای پاکی زن از حیض و نفاس ایام طهر می‌گویند، بنابراین در عده‌ی طلاق، زن باید ۳ پاکی بر خود ببیند تا عده‌ی او به اتمام برسد. (حیض خونریزی ماهیانه زنان در ایام خاص و نفاس خونریزی بعد از فارغ شدن زن از بارداری است.)
- عده‌ی زن حامله چه عقد موقت باشد چه دائم تا زمان وضع حمل است.
- عده‌ی وفات چه در عقد دائم و چه در عقد موقت در هر حال ۴ ماه و ده روز است. مگر اینکه زن حامله باشد که در این صورت عده‌ی وفات تا زمان وضع حمل است.
مطابق با ماده‌ی ۱۱۴۳ قانون مدنی ایران طلاق بر دو نوع است: طلاق بائن و طلاق رجعی.
طلاق رجعی
طلاق رجعی نوعی از طلاق است که در مدت عده برای مرد حق رجوع وجود دارد. در ادامه با تعریف عده و رجوع آشنا خواهیم شد.
طلاق بائن
طلاق بائن آن است که در مدت عده برای مرد حق رجوع وجود ندارد. بنابراین رابطه‌ی زوجیت قطع شده و زن در حکم زوجه نیست، زن و مرد بر هم حرام می‌گردند، زن حق نفقه ندارد و چنانچه یکی از طرفین در مدت عده فوت کند دیگری از او ارث نمی‌برد. و اگر مرد بخواهد مجددا با آن زن ازدواج کند باید عقد جدیدی جاری شود.